کودکان و تکنولوژی

چند روز قبل٬ در آخر هفته٬ جمعی از دوستان با خانواده های شان به خانۀ ما آمدند تا ساعاتی را با هم بگذرانیم. همسرم مقداری آشک، چلو، و قورمۀ مرغ با شیر ناریال پخته بود. ما بزرگسالان گفتیم و خندیدیم و موسیقی نواختیم و چای نوشیدیم و واقعاً از بودن در کنار هم لذت بردیم.

اما نکتۀ جالبی که توجۀ مرا به خود جلب کرد اطفال مهمانان ما بود که به محض ورود به خانۀ ما همه جویای رمز یا پسورد وایفای (WI-FI) انترنت شدند تا موبایل ها و تبلیت های شان را فعال نمایند و متاسفانه در طول این ساعاتی که ما مصروف مهمانداری و مهمان نوازی بودیم، اطفال (ما اطفال خورد سال در خانه نداریم) همه مصروف گوشی های هوشمند و تبلیت های خود بودند. یکی کارتون می‌دید و دیگری مشغول بازی انترنتی یا گیم بود و دیگری را نمی‌دانم به کجا ها سیر و سفر می‌کرد.

منظور از این مقدمه اینست که ما در عصری تکنولوژی زنده گی می‌کنیم و باید و شاید از پیشرفت های علم و دانش با خبر باشیم و مانند سایر انسان ها از اختراعات و وسایل جدیدی که در زنده گی، کار و خانۀ ما سهولت ایجاد می‌کنند، استفاده نماییم.

اما استفادۀ بیش از حد و افراطی این وسایل به خصوص از طرف اطفال مشکلات و ضرر های هم دارد. یعنی در پهلوی اینکه برای رشد ذهنی، دروس، کار و زنده گی اطفال ما مفید استند، استفادۀ مفرط کامپیوتر، تبلیت، لپ تاپ، و تلفن های هوشمند برای گردن، چشم، کمر و پا های اطفال ما ضرر دارند.

اطفال با استفاده از این تکنولوژی ها تا حدی معتاد می‌شوند. با بازی نمودن گیم های انترنتی دیگر شوق و علاقۀ به بازی در فضای آزاد نمی‌گیرند، منزوی می‌شوند و اگر این بازی ها از نوع جنگ و تفنگ و کشتن و زدن باشد به مرور زمان باعث پرخاش٬ قهر و حرکات ناشایست می‌شود.

طفل دیگر به درس و محیط اطراف و والدین و خواهر و برادر بی تفاوت می‌شود و آهسته، آهسته احساس تنهایی می‌کند. از اطاق خود بیرون نمی‌شود، حتّی حاضر نمی‌شود تا برای خرید با شما به مغازه برود و فقط و فقط می‌خواهد با وسایل بازی کامپیوتری خود باشد و بس. حتّی برای صرف غذا نیز بالای میز حاضر نمی‌شود و ده ها بهانه و حیله می‌تراشد.

نباید فراموش کرد که در پهلوی هزاران برنامه های خوب و آموزشی در شبکه های تلویزیونی و انترنتی، هزاران برنامه های خراب و شیطانی نیز عرضه می‌گردد و اگر نتوانیم اطفال خود را کنترل کنیم بدون شک عواقب خرابی را تجربه خواهیم کرد.

وظیفۀ ما منحیث پدر و مادر و یا خواهر و برادر بزرگ این است تا مانع این نوع فعالیت های مضر شان شویم. البته نه با جنگ و دعوا٬ بلکه کوشش نماییم برای فرزندان خود تقسیم اوقاتی برای هر کار ترتیب نماییم.

همانطوری که در کتاب مقدس، در فصل سوم کتاب جامعه می‌خوانیم که خداوند برای هر کاری وقتِ معینی تعیین کرده است. پس حکمت در این است که ما نیز برای کودکان خود وقتی برای بازی، مطالعه، خواب، درس، و غیره تعیین کنیم و از همه بهتر اینکه خود ما نیز در این بازی ها و مصروفیت های سالم با ایشان سهم بگیریم.

آنها را تشویق کنیم تا با بهترین وجه از تکنولوژی دست داشته استفاده نمایند. آنها را از برنامه های خراب که ذهن و فکر انسان ها را به گمراهی و به طرف آنچه که خواست خدا نیست می‌کشانند، آگاه نماییم.

در مورد اطاعت از اوامر خداوند و احترام به والدین و فواید آنها با ایشان صحبت نماییم و از کلام خدا برای شان بخوانیم.
یکی از راهکار های مهم اینست که شما نیز با استفاده از همین تکنولوژی جدید می‌توانید تماشای تلویزیون، بازی های انترنتی و بازدید از شبکه های مختلف انترنتی را برای اطفال تان محدود بسازید و فقط آن برنامه های را که شما لازم می‌دانید و از چگونگی محتویات آنها واقف هستید، برای شان باز بگذارید و وقت و ناوقت از نحوۀ استفادۀ انترنت، تلویزیون و بازی های شان، بدون آنکه احساس کنند که شما در زنده گی و کار شان دخالت می‌کنید، کنترل کنید. تا باشد کودکان عزیز مان را مطابق خواست خداوند و در ضمن آگاه از مسائل تکنولوژی بزرگ نموده به جامعه تقدیم نماییم.

کودکان امروز آینده سازان فردای جامعهٔ ما خواهند بود!