بشنو از نی چون حکایت می‌کند

مولانا چقدر زیبا می‌فرماید:
بشنو از نی چون حکایت می‌کند
از جدایی‌ها شکایت می‌کند.

این چه نوع جدایی است که مولانا از آن سخن می‌گوید؟ از طریق این نی، از این جدایی شکایت می‌کند یا حکایت؟ این حکایت چیست؟ این چه نوع جدایی است که نی با تمام درد درباره آن برای ما می‌گوید؟

بشنو از نی... اگر گوش شنوا داری، بشنو از نی. وقتی ادامه می‌دهیم، بیشتر درباره این جدایی می‌شنویم:
«بشنو از نی چون حکایت می‌کند
از جدایی‌ها شکایت می‌کند.
کز نیستان تا مرا ببریدند
از نفیرم مرد و زن نالیدند
سینه خواهم شرحه‌شرحه از فراق
تا بگویم درد شرح اشتیاق»

ما از نیستان جدا شده‌ایم، از اصل خود جدا شده‌ایم. در آخر این شعر، مولانا می‌گوید:
«هر کسی که دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش»

پس نی داستان جدای ما را برای ما می‌گوید. این داستان، داستان جدایی ما از اصل ماست. وقتی که ما کلام خدا را می‌خوانیم، می‌بینیم که در باغ عدن، انسان از خدا جدا شد. ما همیشه می‌خواهیم دوباره به اصل خود بازگردیم. این داستان همه ماست:
«بشنو ای دوستان، این داستان
خود حقیقت نقد حال ماست آن»

ما در هجرت هستیم، ما در دوری از خدا هستیم، و می‌خواهیم دوباره به سوی اصل خود بازگردیم. پیام خوش انجیل این است که در عیسی مسیح، ما می‌توانیم دوباره به اصل خود بازگردیم. زندگی‌های ما تغییر می‌کند، هویت ما تغییر می‌کند. ما که از خدا جدا شدیم، می‌توانیم دوباره به خدا بپیوندیم.

این داستان میلاد عیسی مسیح است. عیسی مسیح برای همین آمد که ما دوباره راهی داشته باشیم تا به اصل خود بازگردیم.

مولانا می‌گوید: «بشنو از نی چون حکایت می‌کند.» اما حکایت دوم، ایا ادامه همین حکایت، را ما در انجیل شریف می‌خوانیم. مولانا درباره جدایی می‌گوید، اما پیام انجیل شریف درباره وصل ما به اصل ماست. امروز روز میلاد عیسی مسیح است. به همین دلیل ما می‌خواهیم این روز مبارک، این روز مقدس، این روز پر از خوشی، امید و محبت را به شما عزیزان تبریک بگوییم.

میلاد عیسی مسیح به شما مبارک باد! و اگر می‌خواهید به اصل خود وصل شوید، انجیل شریف را بخوانید و ببینید که عیسی مسیح راه، راستی و حیات است.