آیا شما یک زنده‌گی پر از امید دارید؟
آیا امیدِ شما کم یا گم شده است؟
نیاز انسان به امید:
نه تنها انسان معاصر بلکه انسان‌ها در گذشته و اعصار پیشین نیز همیشه در جستجوی امید و امیدواری بوده‌اند.
به تعبیر دیگر، امید هدفی است که نوع بشر از ابتدای خلقتِ خود تا به امروز دنبال می‌کند؛ ما برای ادامه زنده‌گی خود به امید نیاز داریم.
موضوع امید در هر جامعه٬ فرهنگ٬ و دین یکی از موضوعاتِ اصلی بوده و به آن پرداخته شده است.
به نظر می‌رسد که امید یک نیازی مبرم برای انسانیت و نوع بشر می‌باشد که جایگزینی دیگری ندارد. به این خاطر متاسفانه در مواردی، حتی از این موضوع سوءاستفادهٔ بسیار می‌شود٬ و انسانی که تشنه و گرسنهٔ این نیاز وجودی خود می‌باشد، به دام خرافات افتاده و مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرد و امیدش به ناامیدی تبدیل می‌گردد.
مثل اینکه امیدهای دنیوی مانند «دوای» موقتی است که اندک زمانی برای درد‌ها و کمبودهای ما کار ساز است، این طور نیست؟
ناتوانی فرهنگ و دین برای برآورده ساختن این نیاز :
شاید شنیده و گفته باشید: «امید به خدا»!
در حال حاضر این جمله برای گوینده‌گان اش تقریباً بی معنی شده٬ و تبدیل به یک کلیشه گشته است.
دین و رسم و رواج قادر به امید بخشیدن به مردم نیستند. افغانستان در سال گذشته (۲۰۲۳) ناامیدترین و افسرده‌ترین کشور دنیا اعلام شد.[1]
چرا مردمی با دین و اصالت فرهنگیِ غنی باید تا این حد افسرده و ناامید باشند؟
ممکن بپرسید که اصلاً امید حقیقی وجود دارد؟ یا این یک توهمی است که انسانیت دچار آن می‌باشد؟ و در نهایت به آرزوی دست یافتن به امید واقعی سرگردان باقی می‌ماند؟
یا اینکه آیا انسان به امید حقیقی دست خواهد یافت؟
امید به عیسی مسیح و رستاخیز او
خبر خوش این است که این امید حقیقی در عیسی مسیح و رستاخیز اوست! زیرا دین در خود امیدی ندارد٬ چون امید در خداست. هنگامی که با عیسی مسیح ملاقات می‌کنید و در یک رابطهٔ صمیمانه و حقیقی با خداوند زنده‌گی می‌کنید٬ امید شما تازه‌گی و روشنی می‌گیرد.
من برای نوشتن این مقاله همراه با چند نفر (مرد و زنِ ایماندار مسیحی و غیر مسیحی) مصاحبه (گفتگو) کردم تا موضوع امید را از چشم انداز آنان نیز نگاه کنم. هر کدام آنها برداشت متفاوتی از امید داشتند و امید های هر کدام آنها هم متفاوت بودند.
اما آنچه برایم بسیار جالب بود، مسیحیانی بودند که همه به اتفاق هم ابراز کردند که آنچه را که در دل خود امید می‌نامند، عیسی مسیح است؛ با اینکه شکست‌ها و فراز و نشیب‌های در زنده‌گی شان داشتند٬ اما وقتی به عیسی مسیح ایمان آوردند در دل‌های شان امیدی پدید آمد.
این نشان می‌دهد که امیدِ مسیحیان نه به یک آرزوی خوب و یا چیزی که می‌خواهند در آینده به دست بیاورند می‌باشد بلکه به یک شخصِ زنده است؛ یعنی کسی که برای پرداخت قرض گناهان انسان٬ به روی صلیب کشته شد٬ در قبر گذاشته شد، و در روز سوم قیام کرد. او همان عیسی مسیح است که از مرگ قیام کرده و در دست راست پدر نشسته است.[2]
واژهٔ امید به یونانی [ἐλπίζω [elpizō می‌باشد که به معنی انتظار کشیدن همراه با اطمینان و لذت است.[3] این واژه به خوبی روشن می‌سازد که امید حاصل اطمینان در یک شخص است، یعنی خداوند، و در عین حال این یک خصوصیت شخصیتی است که ایمانداران از خدا دریافت می‌کنند.[4]
اما آیا مسیح فقط مایهٔ امیدواری ما در این زنده‌گی است؟
نخیر! مفهوم امید در کتاب مقدس انتظار برای ابدیت پر جلالی است که در حضور خدا داریم٬ کسانی که خصوصیت الپیزو یا امید دارند با شادی و اطمینان کامل منتظرِ وعده‌های آینده برای نجات شان هستند.
پولُس رسول به کلیسای قرنتیان اینگونه تعلیم می‌دهد و می‌فرماید: «اگر امیدواری ما به مسیح فقط برای این زنده‌گی است، اگر فقط در این دنیا در مسیح امیدواریم، از جمیع مردم بی ایمان هم بدبخت‌تریم.»[5]
چرا این موضوع تا این حد مهم است؟
اگر به عیسی مسیح فقط در این زنده‌گی امیدواریم، ما او را هنوز نشناخته ایم.
پولُس رسول در جای دیگری می‌فرماید: «اگر روح خدا که مسیح را پس از مرگ زنده گردانید، در وجود شما ساکن باشد، همانطور که او را پس از مرگ زنده گردانید، به وسیلهٔ همان روح‌القدس که در شما ساکن است، به جسم فانی شما هم حیات خواهد بخشید.»[6]
پس امید مسیحی انتظار هراسناک و ترسناک از آینده نیست؛ بلکه انتظار شادمانه برای آینده بوده و به کسی که صاحب و اساس امید او است، اطمینان دارد.
رستاخیز مسیح قوت زنده‌گی حال و آینده پر جلال ایمانداران:
امیدِ رستاخیز به ما قوت عظیم می‌بخشد «نگرشی تازه در حیات نو». شخصی که ملبس با امیدی است که میوهٔ قیام مسیح از مرده‌گان می‌باشد، او در قوت و تازه‌گیِ زنده‌گی عیسی نه فقط برای بقا بلکه به طرف شکوفایی پر ثمر می‌گردد.[7]
بنابراین رستاخیز مسیح به ما امیدی برای آینده می‌دهد، و در جای که مرگ همهٔ انسانیت را در خود بلعید، با رستاخیز پسر خدا از مرگ، امید حیات در مسیح آغاز شد.
ای مرگ دیگر نیش تو کجاست؟ این امید بزرگتر از این زنده‌گی است، بزرگتر از محکومیت این دنیا، بزرگتر از سختی، فشار، آزار، قحطی، عریانی، و شمشیر است. این امید بزرگتر است از مرگ، بزرگتر از زنده‌گی، بزرگتر از فرشته‌گان، بزرگتر از ریاست‌ها، بزرگتر از چیزهای حال، و چیزهای آینده ...
این امید اطمینانی است که در حضور او داریم و آیندهٔ پر جلالی که او با دست خود هر اشکی را پاک خواهد کرد.
این امیدی بزرگتر از زنده‌گی است به عیسیِ قیام کرده که پادشاه بی زوال ماست.
ببینید! اکنون خیمۀ حضور خدا در میان آدمیان است و او در بین آنها ساکن خواهد شد.
آنها قوم برگزیدۀ او و او خدای آنها خواهد بود.
خدا هر اشکی را از چشمان آنها پاک خواهد کرد.
دیگر مرگ نخواهد بود، و غم و گریه و درد و رنج وجود نخواهد داشت، زیرا چیزهای اولی دیگر گذشته اند.
سخن پایانی:
ما مسیحیان به امید چنین روزی هستیم؛ امید ما به مسیح در واقع زنده‌گی پر جلالی است که در آینده برای ابدیت ما تضمین شده است.
امروز خدایِ که اساس امید و خوشی ما است همه را دعوت می‌کند تا در قیام مسیح امیدوار و دلگرم شوند.
راز یک زنده‌گیِ پر از امید٬ ایمان به مسیح و رشد در شناخت خدا است. امیدواری خصوصیتی است که به زنده‌گی انسان شادی و تازه‌گی می‌بخشد. ما هر چه بیشتر در شناخت خدا رشد کنیم، شخصیت امیدوار، آرامی دهنده، و مایهٔ برکت برای همسایهٔ خود خواهیم بود.
برکات خداوند نصیب همهٔ شما باد. آمین.
[1] Helliwell, John F., Et al. (2023). The World Happiness Report 2023 - Executive Summary. United Nations - World Happiness Report, p. 3
[2] رسالهٔ اعمال رسولان ۲: ۳۳. رسالهٔ کولسیان ۳: ۱. انجیل شریف، متی ۴: ۱۶. کتاب اشعیا ۹: ۱-۲.
[3] Vine, W. E. (2003). Vine’s Expository Dictionary of Old & New Testament Words (F. F. Bruce, Ed.). T. Nelson Publishers. P. 232-234.۱
[4] محبت همیشه امیدوار است. رسالهٔ اول قرنتیان 13: 7
[5] رسالهٔ اول قرنتیان ۱۵: ۱۹
[6] رسالهٔ رومیان ۸: ۱۱
[7] رسالهٔ رومیان ۶ آیه ۴
Comments